Ik lig in bed en hoor na een tijdje in de verte een hond janken. Ik draai me om en om en om en het houdt me wakker. Soms een klein blafje. Ik probeer te luisteren van welke kant het komt. Ik hoor normaal heel weinig van buiten en ik vraag me af of er een hond alleen is. Ik hoor een iets harder blafje en het janken wordt erger.
Ineens denk ik….. Mijn #15 zit vast beneden met zijn koptelefoon op en de hond zit voor de kamerdeur te janken. Ik storm naar beneden maar zie geen hond in de gang. Ook mijn #15 heeft geen hond in de woonkamer. Waar is de hond??
We kijken alle slaapkamers na, washok, badkamer, wc, kasten…..geen hond en ook geen geluiden meer. Ik raak in paniek. Buiten kan niet, de deur is niet open geweest nadat ik de hond nog zag.
Ik word boos, verdrietig, lacherig, alles door elkaar. Zenuwen. Ik roep, zacht, hard, rammel met brokjes maar het blijft stil….
Mijn paniek wordt groter. Ineens denkt mijn #15 aan zijn bed waarvan de rugleuning helemaal omhoog kan. Deze heeft hij een half uur geleden naar beneden gedaan. En ik dacht nog, no way….
Maar jawel, daar kwam een kreupele hond tevoorschijn, compleet met enthousiast zwaaiende staart en mij omver duwend van blijdschap. Zijn achterpoten meeslepend deed hem weinig blijkbaar. Ik was blij, verdrietig en boos. Mijn emoties explodeerden door de spanning en mijn boosheid op mijn #15 was hard. Zo hard dat de hond uit angst weer terug wilde onderin het bed!
Sorry #15. Je moeder bedoelde het natuurlijk niet zo. Maar ik stop jou ook een keer onder je bed. Handig met zo’n afstandbediening.
De hond was na een paar minuten weer helemaal de oude. Vandaag kunnen we erom lachen.
Maandag, blue monday lijkt het wel…. want…ik ben het zat! Nu pas? Ja nu pas…. ik mag dan ook gewoon iedere dag naar mijn werk, ik zie mijn vriendinnen nog, mijn ouders, mijn zus, ik date zelfs heel af en toe…(ssst…) Je kunt dus wel stellen dat ik verschrikkelijk verwend ben. Een verwend nest! Dat ben ik.
Ik zit al vanaf het avondeten aan tafel met mijn koptelefoon op. Ik zoek mijn favoriete nummers en zet de volume op hard. Muziek is de beste manier om je beter te laten voelen.
Ik heb helemaal niets te klagen! Maar vandaag heb ik toch een dipje. Noem het aandacht te kort. Ik wil gewoon veel mensen om mij heen. Ik wil mijn verjaardag in maart dik vieren met mijn favoriete mensen en dansen met vriendinnen tot we omvallen. Ik wil naar festivals, ik wil naar mijn vrienden in Limburg, ik mensen knuffelen die ik tegen kom op straat of in de winkel. Ik wil alles.
Na 8 verhuizingen weet ik de milieustraten overal waar ik woonde met blinddoek om te vinden. “Stort” moet ik altijd zeggen van Linda Pinda.
Ik hou van de stort! Ik was er de afgelopen maand zeker 10 keer bij Area. Als ik het terrein op rij zwaaien de mannen in oranje hesjes al naar me. “Ben je er nu alweer?” Ja hoor, zeg ik, pas de 3e keer vandaag! “Wat? Dan heb ik je 2 keer gemist vandaag potverdrie…!”.
Vorige week was er een jonge vrouw aan het werk, dat zie je niet vaak. Ik vroeg haar of ze nieuw was, want de meeste werkers herken ik wel. Nee zei ze, ik zit normaal op de vrachtwagen maar dat ligt nu even stil en daarom help ik hier. Stoer, op de vrachtwagen….dat lijkt me ook wel iets! Twee mannen komen bij me staan, zegt de één tegen de andere, kijk dit is nu de vrouw waardoor het hier zo schoon is. Ik moet lachen en bedenk dat ik ook wel een beetje paranoïa ben. Als ik binnen rijd maak ik met een desinfectie doekje het schermpje schoon, voor ik erop druk. Tja, die honderen mensen op een dag met hun vingers…. Er zal maar net iemand met zijn vinger in z’n neus hebben gezeten tijden het wachten voor de slagboom. Die dan ook even “grofhuishoudelijk afval” selecteren….
Mijn laatste rit naar de stort was gisteren. Naast mij een auto met aanhanger waar een leuke man zijn puin ruimde. Hij keek naar mij en ik naar hem. Toen ik weg reed keek hij weer en later stonden we samen bij het oud papier. Hoi zei hij en ik zei hoi terug. Toen ik weg reed keek ik nog even. Hij keek terug. Sjans op de stort. Ik hou ervan. Waarschijnlijk dacht hij helemaal niet wat een leuk wijf is dat?! Maar zat hij gewoon diep na te denken waarvan ken ik haar en door naar mij te kijken hoopte hij dat er een lampje ging branden. Laat mij gewoon even in de romantische waan dat er een oproep op social komt waarin leuke man die leuke vrouw van stort zoekt. Heerlijk toch!
Dus…mijn laatste rit naar deze plek was gisteren. Dit betekent dat mijn huis aan de Marel leeg is. Leeg, schoon en klaar voor de nieuwe bewoners morgen! Ik ben blij afscheid te nemen van weer een hoofdstuk in mijn leven. En dat zijn er inmiddels een aantal…Een dik boek, dat kan ik er zeker weten van maken. That’s me, it’s my life. Never boring….
We beginnen gewoon weer opnieuw aan een hoofdstuk en ik hoop dat dit een hele mooie wordt.
Hier zit ik met koffie en een oliebol. Wat een raar jaar was dit. Ondanks Covid heb ik best een druk jaar gehad. Werk liep door op locatie en de verkoop van woning en verhuizing bracht veel drukte en stress. Daarnaast was het best wel lekker niks te moeten in de weekenden.
Vandaag, 1 januari 2021 ben ik er wel helemaal klaar mee! Met Covid, Corona, Isolatie, Teststraten, Quarantaine, Snotneuzen, klaar mee…!
Ik wil knuffelen, vrijen, dansen, zingen en keihard lachen….
Ik kom net uit de teststraat en dat was voor de 3e keer deze week en de 6e keer van dit jaar. Mijn vriendinnen noemen mij gek en daar geef ik ze gelijk in! Misschien is een psychiater inderdaad beter 😛 (Ik houd zoveel van ze, echt!)
Bij iedere snotneus of kuch laat ik mij een staaf in mijn hersenpan stoppen. Ik wil gewoon niemand besmetten!
Het went nooit, zo’n staaf….
Maart 2020. Niemand wist wat er stond te gebeuren, wat het virus deed en bij wie. Omdat ik astmatisch ben, zag ik mezelf als risico. Inmiddels maakt het volgens mij allemaal niet meer uit wat je hebt, je hebt pech of je hebt geluk zo zie ik het. Gezonde mensen worden doodziek en/of sterven, ongezonde mensen blijven leven en natuurlijk andersom.
In de maart-mei periode zijn een aantal mensen in mijn kennissen omgeving overleden aan Covid-19. Leeftijd tussen 42 en 88 jaar. 5 stuks….dat vind ik best veel. Ik ken in mijn 48 jarig leven niemand die dood ging aan griep en verkoudheid. Ik geloof er dus wel in. Deze 2e fase (of is het de 3e inmiddels) weet ik van 2 jonge mensen in omgeving die op de IC liggen. Ik ken geen enkel jong persoon in mijn 48 jarig leven die op de IC terecht kwam met een griep. Dus ik geloof er nog steeds in.
2e kerstdag was zoonlief is positief getest. Ik vond het verwarrend dat hij na een week (vanaf 1e kuchje) weer weg mocht en de rest van ons gezin niet. Daarom hebben ander zoonlief en ik ons 2x laten testen en 2x waren we negatief. Vrijheid, blijheid! Maar….gisteravond oudejaarsavond werd ik na 19 uur doodmoe en had de hele avond knallende hoofdpijn. Ik bracht de avond alleen door maar ik ben rond 17 uur even bij een vriendin geweest. Ik dacht dat het van dat ene glas rode wijn kwam. Daar kan ik slecht tegen, rode wijn. Ik hoor je denken… jij niet tegen wijn? Ha! Ja! Als je mij goed kent drink ik alleen Chardonnay en rosé, dat rijmt 😉 Als je graag wilt dat ik binnen een uur slaap geef mij dan 1 glas rode wijn.
Vanmorgen werd ik wakker en ontdekte ik dat mijn reuk weg was. Mijn 1e kop koffie waar ik altijd vreselijk veel van geniet smaakte naar niks. Paniek! GGD gebeld, want 3x testen in een week kan normaal niet. Toch moest ik met spoed een test doen.
Zo kwam het dat ik op de allereerste dag van dit jaar als één van de eerste weer zo’n staaf in mijn keel en hersenpan mocht. Ik kan mij leukere plekken bedenken! Easytoys heeft trouwens een goede zet gedaan om sponsor te worden van onze FC! (Ik dwaal af.)
Natuurlijk hoop ik in mijn geval geen positiviteit deze week. Wel wil ik jullie, mijn lezers, familie, vrienden, kennissen, eigenlijk de hele wereld…..het ALLERBESTE, LIEFSTE en MOOISTE wensen. Niet alleen voor 2021, maar gewoon voor altijd.
Laten we weer lief zijn voor elkaar. ❤
(Negatieve?) KUS van mij!
(OH, de oliebol smaakt heerlijk! Zit het dan toch tussen mijn…….? Hatsjoeee)
Ik zit achter mijn laptop te denken wat ik zal doen vandaag. Veel keuzes heb ik niet, ik mag geen spannende activiteiten doen volgens het foldertje van de kaakchirurg. Zij noemen dat belangrijke afspraken.
Mijn lippen zijn mooi rood geworden, lippenstift is niet nodig en ik heb blauwe “rouge” op 1 wang. Gelukkig is het met makeup aardig weg te werken.
In mijn vorig leven kreeg ik bij een tandarts in Gulpen een wortelkanaalbehandeling. Ik weet nog dat daar iets was mis gegaan, wat precies weet ik niet meer maar die kant van mijn gebit bleef daarna altijd zeuren. Omdat ik geen zeur ben, ben ik daarmee blijven lopen (plm. 17 jaren). Twee maanden geleden werd ik van de KNO arts naar de longarts en van daaruit naar de kaakchirurg gestuurd. Bij alle 3 kreeg ik de vraag; Merkt uw partner dat u snurkt? Nee, mijn partner heeft daar niks over gezegd. Ik heb namelijk geen partner, ik kan wel iemand vragen hoor voor een nachtje om er achter te komen, geen probleem! Tegenwoordig noemen ze dat een ONS! (One Night Stand.)
Ik kreeg allerlei stickers op mijn lijf en mocht daarmee de nacht doorbrengen. En wat bleek…slaapapneu. Niet dramatisch hoor, net op het randje. Er werden foto’s gemaakt van mijn hoofd, met die van facebook konden ze helaas niks. Op die foto’s bleek een enorme ontsteking op de plek van die wortelkanaalbehandeling van toen. En die moet eruit zei de arts. Eh…maar zo´n last heb ik er niet van zei ik. Dat kan wel zo zijn, maar als je er langer mee door loopt verlies je je kies. Ai…als ik iets niet wil is een slecht gebit, dus haal er maar uit dan!
Gisteren was dus de dag. Ik had geen last van zenuwen, er is al zoveel ergers aan mijn lijf gefrunnikt door artsen, dit kan dan niet veel voorstellen. Wel deed ik muziek in mijn oren en mijn hand op de volumeknop van mijn telefoon. Ik werd zo ingepakt dat alleen mijn mond zichtbaar was voor de 5 mensen die aan mij werkten of mee keken.
Het zou maar 20 minuten duren, dat stelde mij gerust. Mijn playlist is langer en zolang ik muziek hoor vergeet ik de wereld om mij heen. Op een bepaald moment ging het er toch wel hard aan toe, zette ik mijn muziek even iets zachter en vernam ik dat er een andere arts werd bijgeroepen. Tuurlijk, er moet altijd iets mis gaan bij mij. Ze konden er niet bij komen er moest meer open, hoger gesneden en harder gezaagd. Ze vroegen mij of ik ok was, ik bromde wat en zette mijn muziekknop hoog zodat ik hun niet hoorde. Na een uur bouwvakken in mijn mond was het klaar (of klaar…ze hopen dat het weg is :S).
Omdat de beugel die mijn mond open moest houden er zo lang in heeft gezeten staat mijn mond nu dus scheef. De reactie van mijn zoon toen ik thuis kwam; Mam! Zo ziet je er dus uit als je botox niet goed is gezet!!!
Ik mag hopen mijn hoofd vanzelf recht getrokken wordt de komende dagen. Maar ach….mijn kaakchirurg is heel toevallig ook een arts voor botox en fillers. Dan kan hij dit wel even voor niks weer herstellen toch? 😜
Op marktplaats staat een advertentie van ons, Iphone te koop. Nadat er allemaal onzinbieders en geenreactiemeerterugbieders in de inbox stonden, hebben we het eerste bod dat toen kwam geaccepteerd.
85 , kan ik het morgenmiddag komen ophalen?
85 is prima,morgenmiddag zijn we er niet.
Ik kan echt alleen morgenmiddag.
Okay, dan kun je het ophalen bij het voetbalveld.
Prima, waar is dat, ik ben er om 16 uur. Geef je me jouw nummer voor de zekerheid?
2 uren later
Er is plotseling iets tussen gekomen, kan het morgen om 18 uur? en waar moet ik dan zijn?
De dag erop, stipt 18 uur loop ik naar de voordeur met mobiel. De man bekijkt mij, maar daarna ook de IPhone eens heel goed. Daarna weer naar mij. Kijkt hij nu of ik lijk op mijn WhatsApp foto ofzo?
De zijkanten zijn beschadigd, dat heb ik niet goed gezien op de foto. Ik kan hem eigenlijk niet meenemen.
Okay, prima dan neem je hem niet mee.
Misschien kan ik er wel iets mee, maar dan wel voor 70 euro.
Van mij mag je er voor 75 euro iets mee doen
Ah, maar 5 euro is niks, 70 euro
5 euro is voor mij veel, 75 euro
(Hij bekijkt me nog eens goed.)
Moet je eens goed luisteren, ik ben een arme alleenstaande moeder en dop mijn boontjes al 14 jaar lang in mijn uppie. 5 euro is voor mij weer 3 broden, waarvan we weer een week kunnen eten. Dus die 5 euro gaan er niet vanaf.
Wat? Jij alleenstaand? No way... Wat?…Nee, onmogelijk! Echt onmogelijk. Je hebt trouwens een ring om.
Duh, ja ringen kun je zelf kopen in de winkel.
Jij bent echt een mooie vrouw, onmogelijk! Zo’n mooie vrouw kan onmogelijk alleen zijn. Maar de 75 euro is goed. Ik ben een alleenstaande man trouwens.
(ik neem het geld aan en overhandig IPhone)
Oh, vervelend voor je. Ik wens je onmogelijk veel succes met de Iphone.En boontjes dop ik trouwens niet zelf, dat doet de fabriek. Die eet ik gewoon uit een pot of uit de diepvries.
Ik gaf mijn bankpas en kaartje van de parkeergarage aan mijn vriendin. Met de woorden “anders raak ik die kwijt, je kent me.”
Na een paar uur en vele winkels later besloten dat het tijd was om naar huis te gaan. Ik had ’s avonds ook nog een afspraak en we moesten nog koken. Bij de auto gekomen kreeg ik een gek gevoel over me. Ik kijk naar mijn vriendin, kijk vervolgens naar mijn handen en tassen. Autosleutels??? Ik kon mij totaal niet herinneren óf ik de auto wel had afgesloten en waar ik ze had gelaten.
PANIEK!
En nu? De etage waar de auto overal gekeken, het trappenhuis doorzocht en de parkeerwachters ingelicht. Daar was niets gevonden of gebracht. Dezelfde route terug lopen was nu het plan. Als ik ze op straat verloren zou zijn ben ik bang dat iemand ze al heeft opgeraapt, ze zijn best opvallend.
Dus toch maar eerst naar het gemeentehuis. De medewerkers van het gemeentehuis in Heerlen zijn erg behulpzaam. Mijn telefoonnummer wordt opgeschreven. Vervolgens belden we ALLE winkels waar we waren geweest maar nergens was iets gevonden…..
Ik voel me steeds meer verloren en in paniek. Mijn vriendin blijft altijd dezelfde rustig en relax en dat is maar goed ook. Mijn hoofd ratelde en alle beelden van de afgelopen uren passeren in de hokjes van mijn hersenpan. In geen enkel hokje komen de sleutels in beeld.
Ineens bedenk ik mij dat de sleutels IN de auto kunnen liggen. Met een sprankje hoop terug naar de auto. Deze was op slot. Ik had al eens gelezen van auto’s die vanzelf op slot gaan na zoveel seconde dus ik vond dat mijn auto dat ook moest hebben. Dan was het logisch dat de sleutels erin zouden liggen. Met de zaklamp van onze telefoons schenen we in de auto. Niets op de grond, niets op de stoel. Misschien waren ze onder de stoel beland? Bijna onmogelijk, maar als je mij erbij hebt is alles mogelijk!
De ANWB is mijn beste vriend of beter gezegd, ik ben hun beste vriendin! Ik ben dit jaar 30 jaar lid van de ANWB ik was dus meteen lid vanaf mijn 18e jaar. Maar liefst 3000 euro verder……aan de andere kant ben ik al een aantal keren erg blij met ze geweest langs de kant van de weg en zelfs aan huis.
Na dik 2 uren op een trap in de hitte te hebben doorgebracht kwam mijn ANWB held. Althans dat dacht ik toen nog. Ik was overtuigd dat hij gewoon even mijn deurtje opent en mijn sleutels erin liggen. Noem mij naíef, noem mij dom, noem mij vooral blond. Ik ben het allemaal!
Mijn ANWB held stapte uit de auto en mijn vriendin en ik dachten meteen, wauw wat een lekker ding! Tot hij begon te praten en zijn gebit met 3 tanden tevoorschijn kwam. Ik durfde mijn vriendin niet meer aan te kijken. Mijn tandloze held gaf aan dat het bijna onmogelijk was dat de sleutels erin zouden liggen. Deze auto sluit zichzelf niet af. Maar op mijn verzoek ging hij toch een poging doen om zonder schade de auto te openen. Dit lukte niet.
Mijn paniek was inmiddels wegge-ebt ik raakte moedeloos en boos op mezelf. Ik bedankte mijn tandloze ANWB held want een schat dat was hij zeker. Ik gun hem een loterij voor een nieuw gebit of een angstkliniek om zijn tanden te herstellen zonder pijn. Daarna mag hij een nieuwe vrouw uitzoeken.
We belden zus van vriendin of zij ons wilde ophalen. Morgen zou ik naar de VW garage gaan om een nieuwe sleutel te bestellen voor een paar honderd euries. Het zou 20 minuten duren voor we werden opgehaald.
Ik zei we lopen nog 1 keer een stukje terug ook al heeft dat geen zin, maar voor mijn gevoel móet ik dat doen. De parkeergarage uit, rechts de straat in……en mijn oog valt op een schoenenwinkel waar we ook zijn geweest….maar als enige niet hebben gebeld?!!
Ik voelde de enorme aantrekkingskracht en zodra ik de drempel over ging riep de medewerkster al “kan ik je helpen?” Mijn bosje dierbare sleuteltjes lagen in het schap tussen een paar mooie open muiltjes die ik even aan mijn poezelige voetjes had gedaan. Ik kon de verkoopster wel kussen maar dat kan niet i.v.m. corona en het zou misschien ook een klein beetje gek zijn.
Mijn vriendin toverde haar prachtige lach tevoorschijn en dacht binnenin haar hoofd oh oh oh, Nance Nance…het is ook altijd hetzelfde met Nance.
Dat laatste klopt voor het deel. Maar aan de andere kant is niets hetzelfde met mij en zeker nooit saai!
Ps. voor de zekerheid staat nu mijn mobiele nummer op mijn keycord. Wie weet loop ik zo nog eens een leuke kerel tegen het lijf. Met tanden.
Met dank aan de medewerkers van QPark Raadhuis Heerlen, medewerkers Gemeentehuis Heerlen, de ANWB en schoenenwinkel Sacha Heerlen.
Van jou vrolijk guitige en altijd goedlachs feestmakertje is sinds een jaar vaak weinig over. Ik probeer op alle mogelijke manieren tot je door te dringen maar niets helpt. Je voelt je een vreemde eend in de bijt. Voelt je niet begrepen, maakt verkeerde impulsieve keuzes die je nog verder brengen dan waar je op dat moment bent. Je zoekt liefde, genegenheid en aan de andere kant zoek je ook foute aandacht. Als het maar aandacht is. Ik, je moeder heb je teveel beschermd de afgelopen 10 jaar. Ik heb je verwend, teveel voor je gedaan. Schuldgevoelens omdat ik jou heb meegenomen, ver van jouw vrienden, voetbal, school, en je andere familie. Je weet dat ik deze keuze niet helemaal zelf heb gemaakt. Noodgedwongen, onder druk heb ik dit moeten doen. Maar toch voelde het voor mij dat het mijn schuld was.
Nu 10 jaar later staan we hier. Jouw emoties gaan alle kanten op, vooral de verkeerde. Je zit in een roller coaster en zoekt constant de uitgang. Maar er is geen uitgang lief kind. Je moet deze rit zelf aangaan en alle hobbels nemen die er zijn. En je moet hier en daar zelf een afslag nemen, anders wordt deze rit met hobbels te eentoning. Kies een afslag die je even in rustig vaarwater brengt. Laat alles eens los om je heen. Doorbreek het. Van de hobbels leer je, maar zorg ervoor dat je de hobbels af en toe ook ontwijkt. Zoek ze niet op.
Ik kan dit niet doen voor jou, ik kan naar je luisteren maar meestal heb je niets te vertellen. Of je hebt het wel, maar kan het niet vertellen. Jouw hoofd staat nooit stil. Je bent bang mensen te verliezen, want je hebt al zoveel verloren. Jouw verlatingsangst is groot. Maar door je stoer op te stellen denk je jezelf te beschermen. Het is helemaal niet erg om je zwakheden te tonen. Toe te geven dat je dingen niet helemaal goed hebt aangepakt. Maar dat je eraan gaat werken om het anders te doen. Raak niet in verval… Want juist door keer op keer de verkeerde keuzes te maken, verlies je mensen. Je snakt ook naar aandacht van je vader en dat is heel begrijpelijk. Een “ikhouvanjou” en de vraag “kom je eens een week bij ons logeren”. Een “hoe gaat het nu eigenlijk met jou?”
Ik probeer alle borden die ik op een stokje zie bungelen hoog te houden. Al die liefde van alle mensen die jij zo mist of niet toe laat, in één grote wolk aan jou te geven. En dat verstikt je. Met als gevolg dat jij en ik bijna geen liefde meer naar elkaar kunnen sturen. We sturen het wel, maar het komt niet goed aan.
Ik bedenk mij na weer een heftige nacht hoe ik dit allemaal ga oplossen maar daar moet jij mij bij helpen. Ik kan het niet alleen. Je hoort vaak van mij dat het nog nooit zo donker was, of het werd altijd wel weer licht. Dit zei jouw opa ook altijd tegen mij. En hij had gelijk! Het is echt waar.
In januari 1944 lieten bommenwerpers hun last vallen bij de fabriek “Musselkanaal en Omstreken” in Ter Apelkanaal en Ter Apel. Duitse jagers zagen namelijk hun kans schoon om Engelse bommenwerpers aan te vallen en de hele formatie uiteen te jagen.
In het gehucht Ter Haar woonden mijn opa en oma. Mijn vader, tante en 2 ooms groeiden hier op in een grote boerderij.
In de oorlogsjaren verbleven er verschillende onderduikers op de boerderij, onder het mom van neven die hielpen met de oogst. Dat werd verteld aan mijn tante en ooms. Ze vonden het wel raar dat deze neven op de korenzolder sliepen en een soort kamertje van pakken stro hadden gemaakt. Ergens in 1944 kwamen Cor en Hans studenten van de hogere landbouw school uit Wageningen als onderduikers op de boerderij.
Mijn opa met hoed en oma met kan thee. Daarnaast mijn tante. Cor is de persoon met zijn (nieuwe) witte overhemd uit zijn broek.Hans met kalfje
In dat jaar werden er nog steeds bombardementen door de Engelsen uitgevoerd op fabrieken, ook op de aardappelmeelfabriek te Ter Apelkanaal en Ter Apel. De Engelse bommenwerpers vlogen vlak over en boven het gehucht Ter haar nabij Ter Apel. Daarbij werden er vaak fouten gemaakt en kwam het voor dat de bommen te vroeg of te laat werden gedropt en de bewoners tijdens die acties in gevaar waren.
Op een dag zag mijn opa een parachute landen. Deze soldaat wilde vluchten. Mijn opa heeft hem geholpen en de parachute verstopt. Een buurtgenoot zag dit en gaf mijn opa aan bij de Duitsers, Een dag en nacht hebben ze mijn opa vast gehouden, maar gelukkig kwam hij weer thuis.
Samen met de nabije boeren buren; de fam. Hommes, fam. Schoonbeek en fam. Wever werd een schuilkelder gemaakt in het nabije Meebos. Hier werd over een lange diepe geul bomen gelegd die werden gekapt in het bos. Daarover werden zeilen en een dikke laag takken gelegd. Op de bodem kwam een dikke laag stro met daarover dekens. Hier werd meerdere dagen gebivakkeerd voor hun veiligheid. Vier gezinnen waren op elkaar aangewezen.
b = de boerderij van opa en oma o = de schuilkelder
Het einde van de 2e wereldoorlog was heel dicht bij. De meeste Duitsers waren al op de vlucht geslagen. Onderweg richting de Duitse grens namen de Duitse soldaten fietsen in van mensen die ze tegen kwamen. Zo probeerden ze zelfs per fiets te vluchten.
Mijn opa moest in een late namiddag als het even veilig was, naar de boerderij om koeien te melken en te voeren. Ook de varkens moesten worden gevoerd met het kooksel van aardappelen. Deze aardappelen werden gekookt in een grote gietijzeren kookpot die in een aparte schuur achter de boerderij stond.
Mijn opa liep de schuur in en stond plotseling oog in oog met een Duitse soldaat. Alle twee schrokken van elkaar. maar de Duitse soldaat nog het meest! Deze was erg bang, hij was op de vlucht naar Duitsland, bang om gevangen te worden genomen door onze bevrijders. Het bleek dat hij al van het varkensvoer had gegeten en had zelfs enkele rauwe eieren uit het kippenhok opgeslobberd.
De Duitse soldaat smeekte om hem te helpen. Mijn opa heeft hem kleren van zichzelf gegeven en het uniform en helm van de soldaat in de grond van de schuur gegraven. Zo is deze bange Duitse soldaat de grens over kunnen vluchten. Mijn vader heeft later nog met de helm gespeeld toen deze werd teruggevonden. Het uniform is nooit meer boven water gekomen.
Dit verhaal is verteld door mijn opa. Geboren op 30 april 1903. Overleden op 20 januari 1962. Hij is slechts 57 jaar geworden.Mijn opa vertelde dit aan mijn vader. (geboren op 27/11/1946)Mijn vader vertelde dit aan mij. (geboren op 29/03/1972)
Bijzondere verhalen die nooit vergeten mogen worden!
