Stort, nieuw hoofdstuk!

Na 8 verhuizingen weet ik de milieustraten overal waar ik woonde met blinddoek om te vinden. “Stort” moet ik altijd zeggen van Linda Pinda.

Ik hou van de stort! Ik was er de afgelopen maand zeker 10 keer bij Area. Als ik het terrein op rij zwaaien de mannen in oranje hesjes al naar me. “Ben je er nu alweer?” Ja hoor, zeg ik, pas de 3e keer vandaag! “Wat? Dan heb ik je 2 keer gemist vandaag potverdrie…!”.

Vorige week was er een jonge vrouw aan het werk, dat zie je niet vaak. Ik vroeg haar of ze nieuw was, want de meeste werkers herken ik wel. Nee zei ze, ik zit normaal op de vrachtwagen maar dat ligt nu even stil en daarom help ik hier. Stoer, op de vrachtwagen….dat lijkt me ook wel iets! Twee mannen komen bij me staan, zegt de één tegen de andere, kijk dit is nu de vrouw waardoor het hier zo schoon is. Ik moet lachen en bedenk dat ik ook wel een beetje paranoïa ben. Als ik binnen rijd maak ik met een desinfectie doekje het schermpje schoon, voor ik erop druk. Tja, die honderen mensen op een dag met hun vingers…. Er zal maar net iemand met zijn vinger in z’n neus hebben gezeten tijden het wachten voor de slagboom. Die dan ook even “grofhuishoudelijk afval” selecteren….

Mijn laatste rit naar de stort was gisteren. Naast mij een auto met aanhanger waar een leuke man zijn puin ruimde. Hij keek naar mij en ik naar hem. Toen ik weg reed keek hij weer en later stonden we samen bij het oud papier. Hoi zei hij en ik zei hoi terug. Toen ik weg reed keek ik nog even. Hij keek terug. Sjans op de stort. Ik hou ervan. Waarschijnlijk dacht hij helemaal niet wat een leuk wijf is dat?! Maar zat hij gewoon diep na te denken waarvan ken ik haar en door naar mij te kijken hoopte hij dat er een lampje ging branden. Laat mij gewoon even in de romantische waan dat er een oproep op social komt waarin leuke man die leuke vrouw van stort zoekt. Heerlijk toch!

Dus…mijn laatste rit naar deze plek was gisteren. Dit betekent dat mijn huis aan de Marel leeg is. Leeg, schoon en klaar voor de nieuwe bewoners morgen! Ik ben blij afscheid te nemen van weer een hoofdstuk in mijn leven. En dat zijn er inmiddels een aantal…Een dik boek, dat kan ik er zeker weten van maken. That’s me, it’s my life. Never boring….

We beginnen gewoon weer opnieuw aan een hoofdstuk en ik hoop dat dit een hele mooie wordt.

Vrouw zoekt man van de stort. 😛

Positief lief 2021

Hier zit ik met koffie en een oliebol. Wat een raar jaar was dit. Ondanks Covid heb ik best een druk jaar gehad. Werk liep door op locatie en de verkoop van woning en verhuizing bracht veel drukte en stress. Daarnaast was het best wel lekker niks te moeten in de weekenden.

Vandaag, 1 januari 2021 ben ik er wel helemaal klaar mee! Met Covid, Corona, Isolatie, Teststraten, Quarantaine, Snotneuzen, klaar mee…!

Ik wil knuffelen, vrijen, dansen, zingen en keihard lachen….

Ik kom net uit de teststraat en dat was voor de 3e keer deze week en de 6e keer van dit jaar. Mijn vriendinnen noemen mij gek en daar geef ik ze gelijk in! Misschien is een psychiater inderdaad beter 😛 (Ik houd zoveel van ze, echt!)

Bij iedere snotneus of kuch laat ik mij een staaf in mijn hersenpan stoppen. Ik wil gewoon niemand besmetten!

Het went nooit, zo’n staaf….

Maart 2020. Niemand wist wat er stond te gebeuren, wat het virus deed en bij wie. Omdat ik astmatisch ben, zag ik mezelf als risico. Inmiddels maakt het volgens mij allemaal niet meer uit wat je hebt, je hebt pech of je hebt geluk zo zie ik het. Gezonde mensen worden doodziek en/of sterven, ongezonde mensen blijven leven en natuurlijk andersom.

In de maart-mei periode zijn een aantal mensen in mijn kennissen omgeving overleden aan Covid-19. Leeftijd tussen 42 en 88 jaar. 5 stuks….dat vind ik best veel. Ik ken in mijn 48 jarig leven niemand die dood ging aan griep en verkoudheid. Ik geloof er dus wel in. Deze 2e fase (of is het de 3e inmiddels) weet ik van 2 jonge mensen in omgeving die op de IC liggen. Ik ken geen enkel jong persoon in mijn 48 jarig leven die op de IC terecht kwam met een griep. Dus ik geloof er nog steeds in.

2e kerstdag was zoonlief is positief getest. Ik vond het verwarrend dat hij na een week (vanaf 1e kuchje) weer weg mocht en de rest van ons gezin niet. Daarom hebben ander zoonlief en ik ons 2x laten testen en 2x waren we negatief. Vrijheid, blijheid! Maar….gisteravond oudejaarsavond werd ik na 19 uur doodmoe en had de hele avond knallende hoofdpijn. Ik bracht de avond alleen door maar ik ben rond 17 uur even bij een vriendin geweest. Ik dacht dat het van dat ene glas rode wijn kwam. Daar kan ik slecht tegen, rode wijn. Ik hoor je denken… jij niet tegen wijn? Ha! Ja! Als je mij goed kent drink ik alleen Chardonnay en rosé, dat rijmt 😉 Als je graag wilt dat ik binnen een uur slaap geef mij dan 1 glas rode wijn.

Vanmorgen werd ik wakker en ontdekte ik dat mijn reuk weg was. Mijn 1e kop koffie waar ik altijd vreselijk veel van geniet smaakte naar niks. Paniek! GGD gebeld, want 3x testen in een week kan normaal niet. Toch moest ik met spoed een test doen.

Zo kwam het dat ik op de allereerste dag van dit jaar als één van de eerste weer zo’n staaf in mijn keel en hersenpan mocht. Ik kan mij leukere plekken bedenken! Easytoys heeft trouwens een goede zet gedaan om sponsor te worden van onze FC! (Ik dwaal af.)

Natuurlijk hoop ik in mijn geval geen positiviteit deze week. Wel wil ik jullie, mijn lezers, familie, vrienden, kennissen, eigenlijk de hele wereld…..het ALLERBESTE, LIEFSTE en MOOISTE wensen. Niet alleen voor 2021, maar gewoon voor altijd.

Laten we weer lief zijn voor elkaar. ❤

(Negatieve?) KUS van mij!

(OH, de oliebol smaakt heerlijk! Zit het dan toch tussen mijn…….? Hatsjoeee)

Scheef

Ik zit achter mijn laptop te denken wat ik zal doen vandaag. Veel keuzes heb ik niet, ik mag geen spannende activiteiten doen volgens het foldertje van de kaakchirurg. Zij noemen dat belangrijke afspraken.

Mijn lippen zijn mooi rood geworden, lippenstift is niet nodig en ik heb blauwe “rouge” op 1 wang. Gelukkig is het met makeup aardig weg te werken.

In mijn vorig leven kreeg ik bij een tandarts in Gulpen een wortelkanaalbehandeling. Ik weet nog dat daar iets was mis gegaan, wat precies weet ik niet meer maar die kant van mijn gebit bleef daarna altijd zeuren. Omdat ik geen zeur ben, ben ik daarmee blijven lopen (plm. 17 jaren). Twee maanden geleden werd ik van de KNO arts naar de longarts en van daaruit naar de kaakchirurg gestuurd. Bij alle 3 kreeg ik de vraag; Merkt uw partner dat u snurkt? Nee, mijn partner heeft daar niks over gezegd. Ik heb namelijk geen partner, ik kan wel iemand vragen hoor voor een nachtje om er achter te komen, geen probleem! Tegenwoordig noemen ze dat een ONS! (One Night Stand.)

Ik kreeg allerlei stickers op mijn lijf en mocht daarmee de nacht doorbrengen. En wat bleek…slaapapneu. Niet dramatisch hoor, net op het randje. Er werden foto’s gemaakt van mijn hoofd, met die van facebook konden ze helaas niks. Op die foto’s bleek een enorme ontsteking op de plek van die wortelkanaalbehandeling van toen. En die moet eruit zei de arts. Eh…maar zo´n last heb ik er niet van zei ik. Dat kan wel zo zijn, maar als je er langer mee door loopt verlies je je kies. Ai…als ik iets niet wil is een slecht gebit, dus haal er maar uit dan!

Gisteren was dus de dag. Ik had geen last van zenuwen, er is al zoveel ergers aan mijn lijf gefrunnikt door artsen, dit kan dan niet veel voorstellen. Wel deed ik muziek in mijn oren en mijn hand op de volumeknop van mijn telefoon. Ik werd zo ingepakt dat alleen mijn mond zichtbaar was voor de 5 mensen die aan mij werkten of mee keken.

Het zou maar 20 minuten duren, dat stelde mij gerust. Mijn playlist is langer en zolang ik muziek hoor vergeet ik de wereld om mij heen. Op een bepaald moment ging het er toch wel hard aan toe, zette ik mijn muziek even iets zachter en vernam ik dat er een andere arts werd bijgeroepen. Tuurlijk, er moet altijd iets mis gaan bij mij. Ze konden er niet bij komen er moest meer open, hoger gesneden en harder gezaagd. Ze vroegen mij of ik ok was, ik bromde wat en zette mijn muziekknop hoog zodat ik hun niet hoorde. Na een uur bouwvakken in mijn mond was het klaar (of klaar…ze hopen dat het weg is :S).

Omdat de beugel die mijn mond open moest houden er zo lang in heeft gezeten staat mijn mond nu dus scheef. De reactie van mijn zoon toen ik thuis kwam; Mam! Zo ziet je er dus uit als je botox niet goed is gezet!!!

Ik mag hopen mijn hoofd vanzelf recht getrokken wordt de komende dagen. Maar ach….mijn kaakchirurg is heel toevallig ook een arts voor botox en fillers. Dan kan hij dit wel even voor niks weer herstellen toch? 😜

Onmogelijk

Op marktplaats staat een advertentie van ons, Iphone te koop. Nadat er allemaal onzinbieders en geenreactiemeerterugbieders in de inbox stonden, hebben we het eerste bod dat toen kwam geaccepteerd.

85 , kan ik het morgenmiddag komen ophalen?

85 is prima, morgenmiddag zijn we er niet.

Ik kan echt alleen morgenmiddag.

Okay, dan kun je het ophalen bij het voetbalveld.

Prima, waar is dat, ik ben er om 16 uur. Geef je me jouw nummer voor de zekerheid?

2 uren later

Er is plotseling iets tussen gekomen, kan het morgen om 18 uur? en waar moet ik dan zijn?

De dag erop, stipt 18 uur loop ik naar de voordeur met mobiel. De man bekijkt mij, maar daarna ook de IPhone eens heel goed. Daarna weer naar mij. Kijkt hij nu of ik lijk op mijn WhatsApp foto ofzo?

De zijkanten zijn beschadigd, dat heb ik niet goed gezien op de foto. Ik kan hem eigenlijk niet meenemen.

Okay, prima dan neem je hem niet mee.

Misschien kan ik er wel iets mee, maar dan wel voor 70 euro.

Van mij mag je er voor 75 euro iets mee doen

Ah, maar 5 euro is niks, 70 euro

5 euro is voor mij veel, 75 euro

(Hij bekijkt me nog eens goed.)

Moet je eens goed luisteren, ik ben een arme alleenstaande moeder en dop mijn boontjes al 14 jaar lang in mijn uppie. 5 euro is voor mij weer 3 broden, waarvan we weer een week kunnen eten. Dus die 5 euro gaan er niet vanaf.

Wat? Jij alleenstaand? No way... Wat?…Nee, onmogelijk! Echt onmogelijk. Je hebt trouwens een ring om.

Duh, ja ringen kun je zelf kopen in de winkel.

Jij bent echt een mooie vrouw, onmogelijk! Zo’n mooie vrouw kan onmogelijk alleen zijn. Maar de 75 euro is goed. Ik ben een alleenstaande man trouwens.

(ik neem het geld aan en overhandig IPhone)

Oh, vervelend voor je. Ik wens je onmogelijk veel succes met de Iphone. En boontjes dop ik trouwens niet zelf, dat doet de fabriek. Die eet ik gewoon uit een pot of uit de diepvries.

(Verder ben ik best mogelijk. Fijne avond :))

de Sleutel tot geluk?

Ik gaf mijn bankpas en kaartje van de parkeergarage aan mijn vriendin. Met de woorden “anders raak ik die kwijt, je kent me.”

Na een paar uur en vele winkels later besloten dat het tijd was om naar huis te gaan. Ik had ’s avonds ook nog een afspraak en we moesten nog koken. Bij de auto gekomen kreeg ik een gek gevoel over me. Ik kijk naar mijn vriendin, kijk vervolgens naar mijn handen en tassen. Autosleutels??? Ik kon mij totaal niet herinneren óf ik de auto wel had afgesloten en waar ik ze had gelaten.

PANIEK!

En nu? De etage waar de auto overal gekeken, het trappenhuis doorzocht en de parkeerwachters ingelicht. Daar was niets gevonden of gebracht. Dezelfde route terug lopen was nu het plan. Als ik ze op straat verloren zou zijn ben ik bang dat iemand ze al heeft opgeraapt, ze zijn best opvallend.

Dus toch maar eerst naar het gemeentehuis. De medewerkers van het gemeentehuis in Heerlen zijn erg behulpzaam. Mijn telefoonnummer wordt opgeschreven. Vervolgens belden we ALLE winkels waar we waren geweest maar nergens was iets gevonden…..

Ik voel me steeds meer verloren en in paniek. Mijn vriendin blijft altijd dezelfde rustig en relax en dat is maar goed ook. Mijn hoofd ratelde en alle beelden van de afgelopen uren passeren in de hokjes van mijn hersenpan. In geen enkel hokje komen de sleutels in beeld.

Ineens bedenk ik mij dat de sleutels IN de auto kunnen liggen. Met een sprankje hoop terug naar de auto. Deze was op slot. Ik had al eens gelezen van auto’s die vanzelf op slot gaan na zoveel seconde dus ik vond dat mijn auto dat ook moest hebben. Dan was het logisch dat de sleutels erin zouden liggen. Met de zaklamp van onze telefoons schenen we in de auto. Niets op de grond, niets op de stoel. Misschien waren ze onder de stoel beland? Bijna onmogelijk, maar als je mij erbij hebt is alles mogelijk!

De ANWB is mijn beste vriend of beter gezegd, ik ben hun beste vriendin! Ik ben dit jaar 30 jaar lid van de ANWB ik was dus meteen lid vanaf mijn 18e jaar. Maar liefst 3000 euro verder……aan de andere kant ben ik al een aantal keren erg blij met ze geweest langs de kant van de weg en zelfs aan huis.

Na dik 2 uren op een trap in de hitte te hebben doorgebracht kwam mijn ANWB held. Althans dat dacht ik toen nog. Ik was overtuigd dat hij gewoon even mijn deurtje opent en mijn sleutels erin liggen. Noem mij naíef, noem mij dom, noem mij vooral blond. Ik ben het allemaal!

Mijn ANWB held stapte uit de auto en mijn vriendin en ik dachten meteen, wauw wat een lekker ding! Tot hij begon te praten en zijn gebit met 3 tanden tevoorschijn kwam. Ik durfde mijn vriendin niet meer aan te kijken. Mijn tandloze held gaf aan dat het bijna onmogelijk was dat de sleutels erin zouden liggen. Deze auto sluit zichzelf niet af. Maar op mijn verzoek ging hij toch een poging doen om zonder schade de auto te openen. Dit lukte niet.

Mijn paniek was inmiddels wegge-ebt ik raakte moedeloos en boos op mezelf. Ik bedankte mijn tandloze ANWB held want een schat dat was hij zeker. Ik gun hem een loterij voor een nieuw gebit of een angstkliniek om zijn tanden te herstellen zonder pijn. Daarna mag hij een nieuwe vrouw uitzoeken.

We belden zus van vriendin of zij ons wilde ophalen. Morgen zou ik naar de VW garage gaan om een nieuwe sleutel te bestellen voor een paar honderd euries. Het zou 20 minuten duren voor we werden opgehaald.

Ik zei we lopen nog 1 keer een stukje terug ook al heeft dat geen zin, maar voor mijn gevoel móet ik dat doen. De parkeergarage uit, rechts de straat in……en mijn oog valt op een schoenenwinkel waar we ook zijn geweest….maar als enige niet hebben gebeld?!!

Ik voelde de enorme aantrekkingskracht en zodra ik de drempel over ging riep de medewerkster al “kan ik je helpen?” Mijn bosje dierbare sleuteltjes lagen in het schap tussen een paar mooie open muiltjes die ik even aan mijn poezelige voetjes had gedaan. Ik kon de verkoopster wel kussen maar dat kan niet i.v.m. corona en het zou misschien ook een klein beetje gek zijn.

Mijn vriendin toverde haar prachtige lach tevoorschijn en dacht binnenin haar hoofd oh oh oh, Nance Nance…het is ook altijd hetzelfde met Nance.

Dat laatste klopt voor het deel. Maar aan de andere kant is niets hetzelfde met mij en zeker nooit saai!

Ps. voor de zekerheid staat nu mijn mobiele nummer op mijn keycord. Wie weet loop ik zo nog eens een leuke kerel tegen het lijf. Met tanden.

Met dank aan de medewerkers van QPark Raadhuis Heerlen, medewerkers Gemeentehuis Heerlen, de ANWB en schoenenwinkel Sacha Heerlen.

Lief kind

Van jou vrolijk guitige en altijd goedlachs feestmakertje is sinds een jaar vaak weinig over. Ik probeer op alle mogelijke manieren tot je door te dringen maar niets helpt. Je voelt je een vreemde eend in de bijt. Voelt je niet begrepen, maakt verkeerde impulsieve keuzes die je nog verder brengen dan waar je op dat moment bent. Je zoekt liefde, genegenheid en aan de andere kant zoek je ook foute aandacht. Als het maar aandacht is. Ik, je moeder heb je teveel beschermd de afgelopen 10 jaar. Ik heb je verwend, teveel voor je gedaan. Schuldgevoelens omdat ik jou heb meegenomen, ver van jouw vrienden, voetbal, school, en je andere familie. Je weet dat ik deze keuze niet helemaal zelf heb gemaakt. Noodgedwongen, onder druk heb ik dit moeten doen. Maar toch voelde het voor mij dat het mijn schuld was.

Nu 10 jaar later staan we hier. Jouw emoties gaan alle kanten op, vooral de verkeerde. Je zit in een roller coaster en zoekt constant de uitgang. Maar er is geen uitgang lief kind. Je moet deze rit zelf aangaan en alle hobbels nemen die er zijn. En je moet hier en daar zelf een afslag nemen, anders wordt deze rit met hobbels te eentoning. Kies een afslag die je even in rustig vaarwater brengt. Laat alles eens los om je heen. Doorbreek het. Van de hobbels leer je, maar zorg ervoor dat je de hobbels af en toe ook ontwijkt. Zoek ze niet op.

Ik kan dit niet doen voor jou, ik kan naar je luisteren maar meestal heb je niets te vertellen. Of je hebt het wel, maar kan het niet vertellen. Jouw hoofd staat nooit stil. Je bent bang mensen te verliezen, want je hebt al zoveel verloren. Jouw verlatingsangst is groot. Maar door je stoer op te stellen denk je jezelf te beschermen. Het is helemaal niet erg om je zwakheden te tonen. Toe te geven dat je dingen niet helemaal goed hebt aangepakt. Maar dat je eraan gaat werken om het anders te doen. Raak niet in verval… Want juist door keer op keer de verkeerde keuzes te maken, verlies je mensen. Je snakt ook naar aandacht van je vader en dat is heel begrijpelijk. Een “ikhouvanjou” en de vraag “kom je eens een week bij ons logeren”. Een “hoe gaat het nu eigenlijk met jou?”

Ik probeer alle borden die ik op een stokje zie bungelen hoog te houden. Al die liefde van alle mensen die jij zo mist of niet toe laat, in één grote wolk aan jou te geven. En dat verstikt je. Met als gevolg dat jij en ik bijna geen liefde meer naar elkaar kunnen sturen. We sturen het wel, maar het komt niet goed aan.

Ik bedenk mij na weer een heftige nacht hoe ik dit allemaal ga oplossen maar daar moet jij mij bij helpen. Ik kan het niet alleen. Je hoort vaak van mij dat het nog nooit zo donker was, of het werd altijd wel weer licht. Dit zei jouw opa ook altijd tegen mij. En hij had gelijk! Het is echt waar.

Zullen wij samen een andere afslag nemen?

Lief kind. Ik hou van jou.

Oorlogsverhalen

Opdat wij niet vergeten.

In januari 1944 lieten bommenwerpers hun last vallen bij de fabriek “Musselkanaal en Omstreken” in Ter Apelkanaal en Ter Apel. Duitse jagers zagen namelijk hun kans schoon om Engelse bommenwerpers aan te vallen en de hele formatie uiteen te jagen.

In het gehucht Ter Haar woonden mijn opa en oma. Mijn vader, tante en 2 ooms groeiden hier op in een grote boerderij.

In de oorlogsjaren verbleven er verschillende onderduikers op de boerderij, onder het mom van neven die hielpen met de oogst. Dat werd verteld aan mijn tante en ooms. Ze vonden het wel raar dat deze neven op de korenzolder sliepen en een soort kamertje van pakken stro hadden gemaakt. Ergens in 1944 kwamen Cor en Hans studenten van de hogere landbouw school uit Wageningen als onderduikers op de boerderij.

Mijn opa met hoed en oma met kan thee. Daarnaast mijn tante. Cor is de persoon met zijn (nieuwe) witte overhemd uit zijn broek.

Hans met kalfje

In dat jaar werden er nog steeds bombardementen door de Engelsen uitgevoerd op fabrieken, ook op de aardappelmeelfabriek te Ter Apelkanaal en Ter Apel. De Engelse bommenwerpers vlogen vlak over en boven het gehucht Ter haar nabij Ter Apel. Daarbij werden er vaak fouten gemaakt en kwam het voor dat de bommen te vroeg of te laat werden gedropt en de bewoners tijdens die acties in gevaar waren.

Op een dag zag mijn opa een parachute landen. Deze soldaat wilde vluchten. Mijn opa heeft hem geholpen en de parachute verstopt. Een buurtgenoot zag dit en gaf mijn opa aan bij de Duitsers, Een dag en nacht hebben ze mijn opa vast gehouden, maar gelukkig kwam hij weer thuis.

Samen met de nabije boeren buren; de fam. Hommes, fam. Schoonbeek en fam. Wever werd een schuilkelder gemaakt in het nabije Meebos. Hier werd over een lange diepe geul bomen gelegd die werden gekapt in het bos.  Daarover werden zeilen en een dikke laag takken gelegd.  Op de bodem kwam een dikke laag stro met daarover dekens.  Hier werd meerdere dagen gebivakkeerd voor hun veiligheid. Vier gezinnen waren op elkaar aangewezen.

b = de boerderij van opa en oma
o = de schuilkelder

Het einde van de 2^e wereldoorlog was heel dicht bij.  De meeste Duitsers waren al op de vlucht geslagen.  Onderweg richting de Duitse grens namen de Duitse soldaten fietsen in van mensen die ze tegen kwamen. Zo probeerden ze zelfs per fiets te vluchten.

Mijn opa moest in een late namiddag als het even veilig was, naar de boerderij om koeien te melken en te voeren. Ook de varkens moesten worden gevoerd met het kooksel van aardappelen. Deze aardappelen werden gekookt in een grote gietijzeren kookpot die in een aparte schuur achter de boerderij stond.

Mijn opa liep de schuur in en stond plotseling oog in oog met een Duitse soldaat.  Alle twee schrokken van elkaar. maar de Duitse soldaat nog het meest! Deze was erg bang, hij was op de vlucht naar Duitsland, bang om gevangen te worden genomen door onze bevrijders. Het bleek dat hij al van het varkensvoer had gegeten en had zelfs enkele rauwe eieren uit het kippenhok opgeslobberd.

De Duitse soldaat smeekte om hem te helpen.  Mijn opa heeft hem kleren van zichzelf gegeven en het uniform en helm van de soldaat in de grond van de schuur gegraven.  Zo is deze bange Duitse soldaat de grens over kunnen vluchten. Mijn vader heeft later nog met de helm gespeeld toen deze werd teruggevonden. Het uniform is nooit meer boven water gekomen. 

Dit verhaal is verteld door mijn opa. Geboren op 30 april 1903. Overleden op 20 januari 1962. Hij is slechts 57 jaar geworden. Mijn opa vertelde dit aan mijn vader. (geboren op 27/11/1946) Mijn vader vertelde dit aan mij. (geboren op 29/03/1972)

Bijzondere verhalen die nooit vergeten mogen worden!

Met dank aan mijn tante Wil.

CoroMaatje

Negen weekenden thuis… Wat doet dit met …?

Mijn jongste is de gelukkigste mens in huis! #14 heeft normaal maar 1 buitenactiviteit en dat is school. Voor hem veranderde er bar weinig, behalve dat hij nu intens gelukkig is om zijn hele coronaleven thuis door te brengen. Ja, van hem mag het altijd thuisscholing zijn.

Mijn oudste is de ongelukkigste mens in huis! #20 heeft normaal maar 1 binnenactiviteit….en dat is de nacht thuis doorbrengen. Voor hem veranderde er dus alles. Met #20 en mij botert het niet zo goed. Zijn puberbrein verlaat zijn hoofd maar niet…. En dat maakt ook in deze tijd, dat wij totaal niet op 1 coronalijn liggen. Handen wassen is flauwekul, met z’n 6-en bij elkaar zitten moet kunnen. En mam, de andere moeders zeggen er ook niks van. En 1.5 meter afstand? Tuurlijk mam! In gedachte, want als ik dat zo bekijk…is het zo’n 30 cm. Af en toe strijd ik nog, maar voor het grootste deel heb ik het opgegeven.

Ik zit tussen #14 en #20 in. Ik breng het er best goed vanaf! Tot nu negen weekenden geen kroeg, geen terras, geen Limburg, geen samenzweringen met vriendinnen, geen voetbalveld, geen dates (even denken…had ik die wel?) en geen verjaardagsparty. Spannend is het leven nu dus niet! En ik ben wel een thrillseeker, hou van hectiek, hou van feestjes, ben adhd, dus je zou zeggen dat ik moeite moet hebben met deze situatie. Misschien waren de afgelopen 2 jaren te spannend, dat ik de rust wel even kan waarderen. Inderdaad even.

Even is….een maand of 2 nog denk ik? Ik begin lichamelijk contact wel te missen. En na 2 maanden zal die behoefte alleen maar groter zijn. Ik ben iemand van veel en ook lichamelijk contact; knuffelen en kussen. Hoe gaan we dat nu straks doen op 1.5 meter afstand? Want die 1.5 meter zal er nog lang zijn….

Ik ben bang dat ik daarin snel ga verslappen. De mens is volgens mij niet gemaakt om op afstand van elkaar te leven. Er zijn vast mensen die het tof vinden… geen kussen als je elkaar tegen komt of verjaardagszoenen, ik weet dat velen het verafschuwen.

Ik niet. Ik hou ervan! Ik vind ook niet dat we als mens daarin moeten veranderen. Het geeft namelijk een enorm geluksgevoel! Je wordt er een leuker mens van, echt waar. Er komen gelukshormonen vrij als we knuffelen, het zorgt ervoor dat we ons geliefd en beschermd voelen. Oxytocine,het knuffelhormoon wordt groter door aanrakingen, liefde en sociale contacten. Kun je nagaan hoe beschermd en geliefd ik mij normaal altijd voel. 😛

Ik hoop dat er een wonder gebeurt, dat Corona als sneeuw voor de zon verdwijnt. Maar dat we er dan wel veel van hebben geleerd…. op gebied van alles dat nu zo positief is in deze tijd.

Spreken we dan af dat we heel snel een Corona biertje doen? En elkaar een dikke knuffel geven?

Beveiligd: Jarig

De inhoud is beveiligd met een wachtwoord. Vul het wachtwoord hieronder in om hem te kunnen bekijken:

Wachtwoord:

Mijn neef en ik

We schelen 2 jaar, 2 maanden en 18 dagen. Mijn neef en ik. Vandaag is hij jarig, 49 jaar is hij geworden. In de komende 2 jaar hopen wij dus beiden 50 te worden. Ik had dit stukje over een jaar kunnen schrijven, maar dat is ook weer zo cliché.

Onze moeders zijn zussen die 9 jaar schelen, mijn moeder is de jongste. Mijn tante kreeg verkering in het westen met oom Jan (+) en verhuisde destijds naar Muiderberg. Toen ik jong was brachten wij heel veel weekenden door in deze prachtige plaats aan het Ijsselmeer. Mijn neef en ik waren vanaf kleins aan 2 handen op 1 buik. We deden alles wat God verboden had en in combinatie met onze humor maakte wij van ons leven een feest! Ik kan wel zeggen dat de tijd die ik heb meegemaakt in het westen mij sneller groot heeft gemaakt. Mijn ouders waren hier trouwens iets minder blij mee.

Zo stond ik wel eens op de uitkijk als we met een groepje graffiti gingen spuiten langs de snelweg, ging ik mee naar coffeeshops in Bussum, op stap naar discotheken waar mensen kwamen die ik normaal alleen op tv zag en rookten mijn neef en ik jointjes op een steiger toen we met de hele familie een weekend in center parcs waren.

Vooral dat laatste is mij enorm bij gebleven. Wij waren de jongsten van de familie en hadden geen zin om in het huisje saai op de bank te zitten. Met 2-en trokken we richting het water met een zakje hasj. We zaten uren relax op de steiger te praten en deelden al onze geheimen, rookten een aantal joints en keken uit over het rustige water. Toen het wat later werd, besloten we te kijken of er nog iets te doen was in het overdekte centerparcs centrum. Bij binnenkomst zagen we de legohoek bestemd voor kleine kinderen….maar wat haddden wij zin om met deze lego te spelen, wat we vervolgens dus ook hebben gedaan. Ik denk dat die avond de meest lollige avond is geweest die ik mij kan herinneren. Gewoon omdat het nergens op sloeg. Twee pubers die ijverig zaten te bouwen aan kastelen en auto’s met een enorme lachkik die niet meer te stoppen was. Toen wij iets later het huisje binnen kwamen vol familie, snapten ze helemaal niets van onze lol.

Herinneringen, wat zijn sommigen toch grappig. Mijn neef en ik, bijna een halve eeuw oud. We lijken veel op elkaar! Door werk en afstand zien wij elkaar veel te weinig. Vanavond zoek ik hem samen met mijn zus in Muiderberg op, we gaan hem verrassen. En ik weet 100% zeker, dat hij heel blij zal zijn. Mijn neef en ik, blijven altijd twee handen op één buik.

NOTE: Gebruik geen drugs! Ook aan weed/hasj kun je afhankelijk raken. Het verandert je leven echt niet positief! Tegenwoordig zijn de gevaren vele malen groter op verslaving/complicaties. Wil je iets uit proberen, lees jezelf goed in, wees bewust van de gevolgen!

https://www.drugsenuitgaan.nl/wel-niet-gebruik/11-redenen-om-geen-drugs-te-gebruiken

https://www.drugsenuitgaan.nl/wel-niet-gebruik/hoe-normaal-is-het-om-drugs-te-gebruiken-